Donald Bisset Miranda’s Journey
Once upon a time tliere was a duck who lived in
Africa. She was an English duck and her name was
Miranda.1
Her one wish was to come to England and play with
the girls and boys who lived there. So she said good-bye
to all her friends: to the lions and tigers and monkeys but
not to the crocodiles. She hated crocodiles. She felt sad to
leave her friends, but she flew away bravely. For miles 2
there was nothing but forest; then she saw the sea.
Then she came to Italy. She could see children at the
sea-side, they were playing with the sand. The mothers and
fathers were sitting and doing nothing at all, and Miranda
thought it was so silly. Then she came to some mountains
and had to fly high to get over them. The air grew colder
and colder; snow began to fall. She heard the sound o!
singing. It was coming nearer and nearer and Miranda
recognized a popular French song.
Out of the mist flew a whole flock of French swallows,
it was flying south to Italy. As they passed they ah
dipped their wings in s a lu te .1 And M iranda dipped hers.
She was getting very tired and hungry. The snow fell
faster and faster. She couldn’t see a yard 2 in front of her
and flew on blinded by the snow, frozen with the cold.
And all the time she thought of summer days on English
ponds and of the children she was going to meet and play
with. Her beak was always pointing towards London. She
flew on for hours like this. The wind and the snow suddenly ceased. Above her she could see the stars, and
below the bright lights of a big town. It was London.
She flew down and landed on a pond near an*lnn.
There was a little island in the middle of the pond, wilii․
an empty nest on it, just as i f 3 it was made for her. She
was pleased. She ate some pond grass and got in the nesl
and was just going to sleep when she heard someone
shouting, “Miranda Duck! Miranda Duck!”
“Неге I am!” she said, and jum ping out of the nest
she swam to the bank of the pond, and there was a messenger boy. “Telegram for you,” said the boy, “sign here,
please!” Miranda signed. Then /with the telegram in her
beak she swam back to her nest.
Oh! she was happy. She opened it. It was from the
girls and boys in Africa, and in it was written:
Miranda, Miranda, Miranda Duck,
Here is a m essage to wish you good luck;
From the children of Africa, oh Ducky dear, do
Look after yourself, 4 we’re thinking of you. V
The lights went out at the inn across the road. She
could hear the people saying good night to each other.
Then all was quiet. She put the telegram under one wing
and her head under the other, and went to sleep.
Թարքմանություն
Մի ժամանակ տլիերը մի բադ էր, ով ապրում էր այնտեղ Աֆրիկա. Նա անգլիական բադ էր, և նրա անունն էր Միրանդա.1 Նրա ցանկություններից մեկն էր գալ Անգլիա և խաղալ նրա հետ այնտեղ ապրող աղջիկներն ու տղաները։ Այսպիսով, նա հրաժեշտ տվեց իր բոլոր ընկերներին՝ առյուծներին, վագրերին և կապիկներին, բայց ոչ կոկորդիլոսներին: Նա ատում էր կոկորդիլոսներին: Նա տխուր զգաց թողեց ընկերներին, բայց նա խիզախորեն թռավ: մղոն 2 անտառից բացի ոչինչ չկար. հետո նա տեսավ ծովը: Հետո նա եկավ Իտալիա։ Նա կարող էր երեխաներին տեսնել ծովեզերք, նրանք խաղում էին ավազի հետ։ Մայրերն ու հայրերը նստած էին և ընդհանրապես ոչինչ չէին անում, իսկ Միրանդան մտածեց, որ դա այնքան հիմար է: Հետո նա եկավ որոշ լեռներ և ստիպված եղավ բարձր թռչել նրանց վրայով անցնելու համար: Օդը ցրտեց և ավելի սառը; ձյունը սկսեց տեղալ. Նա լսեց ձայնը o! երգում. Այն ավելի ու ավելի էր մոտենում, և Միրանդան ճանաչեց ֆրանսիական հայտնի երգ: Մշուշից դուրս թռավ ֆրանսիական ծիծեռնակների մի ամբողջ երամ, այն թռչում էր հարավ՝ Իտալիա: Երբ նրանք անցան, նրանք ախ թաթախեց նրանց թեւերը ս ա լու տեի մեջ։1 Եվ Մ Իրանդան թաթախեց իր թևերը։ Նա շատ էր հոգնում ու քաղցած։ Ձյունը տեղաց ավելի ու ավելի արագ: Նա չէր կարող տեսնել իր դիմաց 2 բակ և թռավ ձյունից կուրացած, ցրտից սառած: Եվ ամբողջ ժամանակ նա մտածում էր ամառային օրերի մասին անգլերենով լճակներ և այն երեխաներից, որոնց նա պատրաստվում էր հանդիպել և խաղալ հետ։ Նրա կտուցը միշտ ուղղված էր դեպի Լոնդոն։ Նա թռավ այսպես ժամերով. Քամին ու ձյունը հանկարծ դադարեցին։ Նրա վերևում նա կարող էր տեսնել աստղերը, և մի մեծ քաղաքի վառ լույսերի տակ: Լոնդոնն էր։ Նա թռավ ցած և վայրէջք կատարեց an*lnn-ի մոտ գտնվող լճակի վրա: Լճակի մեջտեղում մի փոքրիկ կղզի կար՝ Վիլի․մի դատարկ բույն դրա վրա, ճիշտ այնպես, ինչպես ես ֆ 3 այն ստեղծվել է նրա համար: Նա գոհ էր. Նա մի քիչ լճակի խոտ կերավ և մտավ նիսլը և նոր էր պատրաստվում քնել, երբ լսեց ինչ-որ մեկին բղավելով. «Miranda Duck! Միրանդա Դաք»: «Չէ՞ որ ես եմ»: ասաց նա և թռավ բնից նա լողալով հասավ լճակի ափին, և այնտեղ մի սուրհանդակ տղա կար: «Հեռագիր քեզ համար», - ասաց տղան, - ստորագրիր այստեղ, խնդրում եմ» Միրանդան ստորագրել է. Այնուհետև / հեռագրով նրա մեջ կտուցը նա լողալով վերադարձավ դեպի իր բույնը: Օ՜ նա երջանիկ էր: Նա բացեց այն: -ից էր աղջիկներ և տղաներ Աֆրիկայում, և դրանում գրված էր.Միրանդա, Միրանդա, Միրանդա Բադ, Ահա ձեզ հաջողություն մաղթելու մի ուղերձ. Աֆրիկայի երեխաներից, այ Դակի ջան, արա Հոգ տանել ձեր մասին, 4 մենք մտածում ենք ձեր մասին: Վ Ճանապարհի դիմացի պանդոկում լույսերը մարեցին։ Նա կարող էր լսել, թե ինչպես են մարդիկ բարի գիշեր ասում միմյանց: Հետո ամեն ինչ լռեց: Նա հեռագիրը դրեց մեկ թևի տակ իսկ նրա գլուխը մյուսի տակ, և գնաց քնելու։
